Το ένα μέτρο μετά το άλλο επιβεβαιώνουν το «να δεις τι σου 'χουν για μετά». Η πολιτική της αντιλαϊκής βαρβαρότητας δε σταματάει: Είτε με μνημόνια και δανειακές συμβάσεις που τα «έσκιζαν» οι κυβερνώντες ή θα «σκίσουν» οι επίδοξοι μελλοντικοί κυβερνήτες, είτε με «memorandum», δηλαδή μνημόνιο στα λατινικά, στο οποίο ο εκπρόσωπος του ΔΝΤ θα κάθεται στο «πίσω κάθισμα» του αυτοκινήτου - οδοστρωτήρα που θα περάσει διά πυρός και σιδήρου σε ό,τι απέμεινε στα λαϊκά δικαιώματα και για τα επόμενα χρόνια.

Σε όλα τα κράτη - μέλη προωθείται η πλήρης κατάργηση των μειωμένων συνταξιοδοτικών ορίων για τις γυναίκες στο όνομα της ισότητας, η οποία γίνεται λάστιχο ανάλογα με τις κατά καιρούς ανάγκες αυτών που κατέχουν τον παραγόμενο πλούτο και την εξουσία. Στη χώρα μας, καταργήθηκε η πενταετία, μια ρύθμιση που αποτελούσε την ελάχιστη αναγνώριση στις γυναίκες, οι οποίες αναπληρώνουν την έλλειψη κοινωνικής πολιτικής εφ' όρου ζωής, τις αρνητικές συνέπειες της ανισοτιμίας, την ιδιωτικοποίηση και εμπορευματοποίηση των κοινωνικών υπηρεσιών. Ετσι ένιωσαν την ισότητα οι γυναίκες της χώρας μας, δουλεύοντας μέχρι τα 65, 67, 71 και βλέπουμε.